Wystawa Joanna Piotrowska. Zaduch

Pierwsza w Polsce obszerna monograficzna wystawa Joanny Piotrowskiej prezentuje wybór jej prac z ostatnich kilku lat. W inscenizowanych fotografiach i filmach artystka skupia się na badaniu relacji międzyludzkich i ich cielesnej ekspresji. Przygląda się bohaterom uwikłanym w kontekst instytucji społecznych, zmagającym się z przejawami władzy, emocjonalnych zależności i przemocowym elementem natury ludzkiej. Interesuje ją rodzina, bezpieczeństwo, dom i bezdomność, pozycja kobiety oraz psychologia i polityka dziewczęcego buntu czy ludzka potrzeba kontroli i dominacji nad zwierzętami. Jej czarno-białe, ręczne, żelatynowo-srebrowe odbitki i filmy na taśmie 16 mm są raczej zapisem działań performatywnych czy spektaklu niż dokumentem.

Tytuł wystawy „Zaduch” został zaczerpnięty z jednego z pierwszych cykli fotograficznych Piotrowskiej (2013–2014), którym zdobyła międzynarodowe uznanie. Frowst (ang. zaduch, duszność, stęchlizna) przywodzi na myśl gęste powietrze niewietrzonego mieszkania, nasycone skomplikowanymi relacjami rodzinnymi. Inspiracją dla tego cyklu była pseudonaukowa, oparta na manipulacji metoda „porządkowania splątanych i zerwanych więzów rodzinnych” niemieckiego psychoterapeuty Berta Hellingera. W oparciu o obserwację układów ciała i gestów powstały pełne napięcia, reżyserowane fotografie ukazujące rodzinne systemy zależności.

Pod wypływem tekstów amerykańskiej feministki i psycholożki rozwojowej Carol Gilligan, poruszających problematykę kobiecego głosu i oporu, powstała seria zdjęć (2015) przedstawiających nastoletnie dziewczynki w pozach zaczerpniętych z podręczników samoobrony. Prace te odwołują się do wszechobecnej, strukturalnej i fizycznej przemocy wobec kobiet, ale są też opowieścią o kobiecym i dziewczęcym buncie przeciwko usankcjonowanej kulturowo, dyscyplinującej kobiety narracji.

Na wystawie prezentowana jest najnowsza seria dokumentująca klatki i wybiegi dla zwierząt w ogrodach zoologicznych, aranżowane na wzór ludzkiej architektury mieszkalnej (2019). Zdjęcia te ujawniają przewagę ludzi nad światem zwierząt, potrzebę kontroli, żądzę władzy i strach przed Innym. Piotrowska zaczęła także fotografować przedmioty służące do zabawy i do stymulacji zwierząt (2019) – prezentowane przez modelki obiekty wyglądają jak narzędzia tortur, instrumenty medyczne czy erotyczne fetysze. Wśród nich znajdziemy również takie, które pozwalają trzymać i dotykać zwierzę w bezpiecznym dystansie, co łączy je z powracającym w twórczości artystki motywem dłoni i dotyku.

Wystawę zamyka projekt fotograficzny z 2017 roku. Piotrowska poprosiła znajomych z Warszawy, Londynu, Lizbony i Rio de Janeiro, aby naśladując dziecięcą zabawę, zbudowali w swoich mieszkaniach kryjówki – bezpieczne, intymne schrony. Uwiecznione na zdjęciach nietrwałe konstrukcje mówią o tymczasowości i umowności domu – rozumianego i jako budynek, i jako system relacji międzyludzkich. Praca łączy niewinność dziecięcej zabawy z powagą problemu poszukiwania schronienia, fizycznego i emocjonalnego. Artystka dotyka tematu bezpieczeństwa i jego braku, ale też kruchości materialnego komfortu – okazuje się bowiem, że z tych wszystkich piętrzących się rzeczy, które posiadamy, nie udaje się zbudować prawdziwego schronienia.

Joanna Piotrowska
Zaduch
otwarcie wystawy: 18.09, godz. 12:00 – online
daty trwania wystawy: 18.09 – 06.12.2020

kuratorka: Magdalena Komornicka

Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, plac Małachowskiego 3

https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/joanna-piotrowska-zaduch?setlang=1

Joanna Piotrowska
Frowst
the opening of the exhibition: 18.09
duration of the exhibition: 18.09 – 06.12.2020

curator: Magdalena Komornicka

Joanna Piotrowska’s first comprehensive monographic exhibition in Poland presents a selection of her works from the past few years. In her staged photos and videos, the artist focuses on exploring human relationships and their bodily expression. She looks at characters entangled in the context of social institutions, struggling with manifestations of power, emotional dependencies and the violent element of human nature. She is interested in the family, security, home and homelessness, the position of a woman and the psychology and politics of girl rebellion, as well as the human need to control and dominate animals. Her black-and-white, handmade, gelatin silver prints and videos on 16 mm tape are more of a record of performance or spectacle than a documentary.

The title of the exhibition was taken from one of Piotrowska’s first photographic series (2013–2014), which brought her international recognition. 'Frowst’ (in other words, suffocation, mustiness) brings to mind the dense air of an unaired-out apartment, saturated with complicated family relationships. The series was inspired by the pseudo-scientific, manipulative method of “organising tangled and broken family ties” developed by German psychotherapist Bert Hellinger. Based on the observation of body positions and gestures, the tense, staged photographs showing family systems of dependencies were created.

Under the influence of texts by the American feminist and developmental psychologist Carol Gilligan, who dealt with the issues of women’s voice and resistance, a series of photographs (2015) was created, presenting teenage girls in poses taken from self-defence textbooks. These works refer to the ubiquitous, structural and physical violence against women, but they are also a story of a rebellion of women and girls against a culturally sanctioned narrative that disciplines women.

The exhibition presents the latest series documenting cages and enclosures for animals in zoos, arranged on the model of human residential architecture (2019). These photographs reveal the dominance of humans over the animal world, the need for control, the lust for power and the fear of the Other. Piotrowska also started to photograph objects used for playing and stimulating animals (2019) — the objects presented by the models look like instruments of torture, medical instruments or erotic fetishes. Among them we will also find those that allow us to hold and touch animals at a safe distance, which connects them with the returning motif of hand and touch in the artist’s work.

The exhibition closes with a photographic project from 2017. Piotrowska asked her friends from Warsaw, London, Lisbon and Rio de Janeiro to build hiding places in their apartments — safe, intimate shelters — imitating children’s games. The impermanent constructions depicted in the photographs speak of the temporality and conventionality of the home — understood both as a building and as a system of interpersonal relations. The work combines the innocence of children’s games with the gravity of the problem of seeking physical and emotional refuge. The artist touches upon the topic of safety and lack thereof, but also upon the fragility of material comfort — it turns out that it is impossible to build a true refuge from the piles of things we own.

https://zacheta.art.pl/en/wystawy/joanna-piotrowska-zaduch?setlang=1