Ignacy Łopieński urodził się w 1865 roku w warszawskiej rodzinie artystów brązowników. Zarówno jego ojciec, Jan, jak i dwóch braci, Grzegorz i Feliks, poświęcili się brązownictwu – sztuce odlewu ze stopu miedzi z cyną i innymi metalami. Przyszły grafik wspominał, że wzrastał w domu, w którym zbierał się „cały świat artystyczny Warszawy”. Ukończywszy naukę rzemiosła artystycznego i rzeźby w Warszawie, Wiedniu i Paryżu, Łopieński trafił w 1888 roku do Monachium, gdzie rozpoczął naukę technik graficznych.
Już w czasie monachijskich studiów zdobywał uznanie i nagrody za swe grafiki na międzynarodowych wystawach w Monachium, Berlinie, Petersburgu i Lwowie. Zasłynął wówczas jako znakomity interpretator w akwaforcie – przenosił za pomocą medium graficznego obrazy polskich mistrzów malarstwa z Janem Matejką, Anną Bilińską, Alfredem Wieruszem-Kowalskim i Julianem Fałatem na czele. We Francji Łopieński rozwinął się w zakresie studiowania koloru, rzeźby a przede wszystkim w technikach graficznych.
Wzbogacony o nowe doświadczenia artystyczne, Łopieński powrócił do kraju w połowie ostatniej dekady XIX wieku. Był już wówczas nie tylko cenionym grafikiem, ale także doświadczonym medalierem i rzeźbiarzem, a umiejętności, które posiadał, przyciągały ku niemu malarzy pragnących wzorem swych zachodnich kolegów poznać tajniki technik graficznych. Sprzyjały temu również możliwości techniczne: do Warszawy została sprowadzona prasa graficzna do druku wklęsłego.
Wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości, działalność Ignacego Łopieńskiego skupiła się wokół edukacji plastycznej dzieci i młodzieży oraz promowaniu grafiki artystycznej w ramach Związku Polskich Artystów Grafików. Uznano go wówczas za „apostoła” i odnowiciela grafiki polskiej. Został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi (1931) oraz nagrodą m.st. Warszawy za całokształt pracy artystycznej (1936).
Tematami autorskich prac Łopieńskiego były głównie portrety, sceny rodzajowe i pejzaże. W dwudziestoleciu międzywojennym chętnie ukazywał polskie miasta. Jedną z najsłynniejszych grafik z tego okresu jest portret marszałka Józefa Piłsudskiego, za który artysta otrzymał nagrodę na wystawie w poznańskim Domu Żołnierza w maju 1939 roku. Uprawiał również grafikę użytkową. Wykonywał w szlachetnych technikach graficznych (akwaforta, miedzioryt) dyplomy, afisze, zaproszenia, a także ekslibrisy.
W uznaniu zasług Ignacego Łopieńskiego Muzeum Narodowe w Warszawie planowało uhonorować jubileusz 50-lecia jego pracy twórczej wystawą przygotowywaną na jesień 1939 roku. Wybuch wojny pokrzyżował te plany. Po upadku powstania warszawskiego, 3 lata po śmierci artysty, wraz z najcenniejszymi zbiorami z muzeum wywiezione zostały także grafiki i rysunki Łopieńskiego przygotowane na wystawę, która nigdy się nie wydarzyła.
Choć większość wywiezionych wówczas muzealiów wróciła do Polski w 1946 roku, to jednak nie było wśród nich prac Łopieńskiego. Dopiero w roku 2014 zostały one odzyskane i powróciły do naszej instytucji. Dziś, po 80 latach od niedoszłej wystawy i w 155. rocznicę urodzin mistrza, Muzeum Narodowe w Warszawie pragnie przypomnieć dorobek jednego z najważniejszych polskich grafików przełomu XIX i XX wieku, moderatora życia artystycznego przed I wojną światową i w czasach II RP.
Będzie to pierwsza tak obszerna prezentacja dorobku artystycznego Ignacego Łopieńskiego, który zostanie zaprezentowany w szerszej – europejskiej – perspektywie. Oprócz odbitek graficznych będzie można podziwiać płyty graficzne, rysunki studyjne, akwarele oraz projektowane przez artystę medale z brązu.
Wystawa, której nie było… Ignacy Łopieński (1865–1941) – odnowiciel sztuki graficznej ?️
5 grudnia 2019 – 16 lutego 2020
Kurator: Piotr Czyż, kustosz w Gabinecie Rycin i Rysunków MNW
Muzeum Narodowe w Warszawie, al. Jerozolimskie 3
Mecenasi Muzeum:
PKN ORLEN
PZU
Partnerzy Muzeum:
LOTTO. Radość wygrywania
PKP Intercity. Pociąg do podróży
Partner logistyczny:
Ford Polska
Patroni medialni:
TVP Historia – Oficjalna strona
TVP Kultura
Dofinansowano ze środków Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Wieloletniego Niepodległa na lata 2017–2022.
The Exhibition That Never Happened… Ignacy Łopieński (1865–1941) and the Revival of Printmaking ?️
5 December 2019 – 16 February 2020
The exhibition presents the life and work of Ignacy Łopieński, a Polish printmaker who followed in the footsteps of his great predecessors, most notably Rembrandt, devoting a substantial part of his creative activity to original prints. At the outset of his career, he made a name for himself as an author of etched reproductions of works by Polish painters, mostly those active in Munich, where he also studied. He continued his education in France.
Apart from original and reproductive prints, Łopieński made graphic designs and bookplates. Member of a famous bronze artist family from Warsaw, he was also educated in this discipline, and designed medals and sculptures. Nevertheless, the graphic arts remained his main creative focus. Polish art historians hailed him as the “rejuvenator of the Polish graphic arts”, ts most outstanding figure, “the apostle and reviver of printmaking.”
The crowning point of Łopieński’s oeuvre was to be a monographic jubilee exhibition at the National Museum in Warsaw, to which Łopieński donated a large set of prints, drawing studies and matrices. The opening was scheduled to take place in the autumn of 1939, however the outbreak of World War II put a stop to these plans.
Curator: Piotr Czyż
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.