Rozpoznani Nierozpoznani to spektakl odwołujący się do dzieła Magdaleny Abakanowicz – do jej najbardziej monumentalnej plenerowej instalacji rzeźbiarskiej, zatytułowanej Nierozpoznani, ulokowanej w poznańskim parku na Cytadeli. Praca przedstawia grupę 112 odlanych z żeliwa postaci, pozbawionych głów oraz indywidualnego charakteru. Ponad dwumetrowe figury zmierzają w różnych kierunkach, tworząc wrażenie bezimiennego, bezładnego tłumu. Gromady anonimowych, niemal identycznych postaci były stale powracającym motywem w twórczości artystki, budziły grozę oraz niepokój, stanowiły wstrząsającą egzystencjalną metaforę. Jak opisuje Karol Sienkiewicz: „Figury Abakanowicz nie posiadają twarzy, tego elementu autonomii, który w największym stopniu decyduje o cechach osobniczych człowieka. Pozbawione twarzy nie mają też tożsamości, nie mogą się wypowiedzieć, nie mają prawa głosu. Mimo że każda postać zachowuje pewne cechy szczególne czy odróżniające jedną od drugiej, tego właściwie się nie dostrzega. Liczy się powtarzalność, identyczność, bezosobowość. Jednostka zawsze ginie w tłumie, ale też w tłumie zajmuje przypisane sobie miejsce”.
WIDEO https://www.facebook.com/TeatrEwolucjiCienia/videos/181867466086951/
Z wypowiedzi zespołu:
„Zaczynając nasze widowisko w punkcie, w którym Magdalena Abakanowicz pozostawiła swój tłum – niejako podejmujemy wyzwanie. Spektakl jest, podobnie jak dzieła tej znakomitej rzeźbiarki, autonomiczną wypowiedzią artystyczną, dotykającą spraw uniwersalnych, w tym wypadku kwestii wolności i zniewolenia jednostki ludzkiej, a nawet całych zbiorowości.
Ożywiając Nierozpoznanych pokazujemy co się stanie, gdy tłum niemal identycznych postaci zacznie zyskiwać indywidualność: odkrywców, manipulatorów, wodzów, zbawców i zbrodniarzy. Pokazujemy jak <<nierozpoznani>> walcząc o indywidualność ulegają prorokom czy ideologom, by po chwili na powrót przypominać zunifikowany i bezkształtny tłum. Ukazując jednostkę na tle zbiorowości zastanawiamy się nad istotą tożsamości człowieka, nad tym co go stymuluje do działania i jakie są skutki tych działań, dochodząc do wniosków, które raczej do optymistycznych nie należą.
Spektakl jest plastyczno-ruchową podróżą przez dzieje, ukazaną z perspektywy zbiorowości. Chociaż odwołujemy się do doświadczeń narodów głównie europejskich, można w nim znaleźć również i szersze odniesienia historyczne, co stanowi o uniwersalizmie przesłania”.
Reżyseria: Wioletta Dadej
Scenariusz, scenografia: Sławomir Dadej
Muzyka: Paweł Głosz
Kostiumy: Izabela Kolka
Światło, dźwięk: Dariusz Dadej
Występują: Aleksandra Woźniak, Aleksandra Mazurek, Alicja Wachowiak, Aniela Kokosza, Anna Dadej, Anna Świątnienko, Damian Dadej, Edyta Kaczyńska, Edyta Sosnowska,Emilia Drożdżyńska, Emilia Dadej, Jan Chojnacki, Jeremiasz Kokot, Kacper Kujawa, Kamil Zawadzki, Katarzyna Hildebrańska, Lena Wawrzynkiewicz, Maja Osińska, Mirosław Ogórek, Piotr Rawicki, Sławomir Dadej, Wioletta Dadej.
Opinie:
„/…/ to opowieść o nas samych, o okradaniu nas z duszy, własnych poglądów, samodzielności myślenia i sądzenia. Okradaniu wyjątkowo perfidnym, bo prawie niezauważalnym /…/. Smutna i przerażająca to opowieść. Czy tacy właśnie jesteśmy? Tak, chyba tak. Tylko, że w tym spektaklu mamy możność oglądania nas, ludzi z dystansu. I co widzimy? Grupę myślących przecież istot, ale jednocześnie chętnie pozbywających się tego bezcennego przywileju w zamian za omamianie głodnymi kawałkami. I nieważne, czy obiecują nam w tych głodnych kawałkach wieczną świetlistość i szczęście po śmierci czy zdobycie świata i stworzenie społeczeństwa szczęśliwych ludzi, czy w końcu nieograniczone zakupy w promocji. Ci, którzy to obiecują – zawsze kłamią. A ludzkość od stuleci daje się nabierać…”.
Lilia Łada, TenPoznan.pl, 21.10.2018
www.fundacjawtn.org
Teatr Ewolucji Cienia z Poznania istnieje od 2008 roku. Jego założycielami są Wioletta i Sławomir Dadej, specjalizujący się w nurcie „physicaltheater” i w nurcie teatru plastycznego. Twórcy starają się w swoich scenicznych opowieściach kłaść nacisk przede wszystkim na człowieka i relacje międzyludzkie, unikając przesady w użyciu rekwizytów i dekoracji. Stąd ich spektakle cechuje niemal asceza scenograficzna, przy jednoczesnej dużej dynamice scen opartych na rytmie i ekspresji aktorów oraz na ilustrującej akcję muzyce. Wyjściem poza tę formułę jest ostatnia premiera zespołu Rozpoznani Nierozpoznani. Tutaj aktorzy ukrywają się w kostiumach niczym w futerałach, a sugestywne plastyczne obrazy stanowią główny atut przedstawienia.
W swoich produkcjach artyści dotykają tematów uniwersalnych jak: miłość w Fin Amor, śmierć w DEMONstracji, władza w Zapomnianej Historii, nienawiść w Czasie Wilka, religia w Millenium+50. Początki Państwa Polskiego, wolność i zniewolenie w spektaklu Rozpoznani Nierozpoznani. Tym co łączy wszystkie przedstawienia jest duży ładunek emocjonalny, przy jednoczesnym dbaniu o estetykę, dynamikę i walory intelektualne wyzwalające refleksję widza.
Teatr prezentuje swoje spektakle w kraju i za granicą na międzynarodowych festiwalach teatralnych (m.in. były to: Sommerwerft we Frankurcie nad Menem, Biała Wieża w Brześciu na Białorusi, Yalla Yalla w Betlejem w Palestynie, a także największy w Europie festiwal kultury średniowiecznej w Selb w Niemczech).
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.