Warszawa została obdarowana kolekcją Karola Tchorka, twórcy słynnych tablic, stawianych od początku lat 50., upamiętniających miejsca m.in. ulicznych egzekucji dokonywanych przez okupanta w Warszawie podczas II wojny światowej.
5 lipca 2021 roku darowiznę na rzecz m.st. Warszawy przekazała Katharine Bentall, synowa i spadkobierczyni spuścizny po artyście, a w imieniu prezydenta miasta – Rafała Trzaskowskiego – przyjął Michał Krasucki, dyrektor Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków.
Wśród przekazanych miastu przedmiotów, znalazł się, między innymi wpisany do rejestru zabytków „Zbiór prac rzeźbiarskich i rysunków Karola Tchorka”, dokumentacja archiwalna związana z życiem i działalnością zmarłego w 1985 r. artysty oraz elementy wyposażenia pracowni, którą po wojnie zaaranżował w odbudowanym przez siebie lokalu, znajdującym się w oficynie śródmiejskiej kamienicy.
Przed podpisaniem aktu darowizny, Biuro Stołecznego Konserwatora Zabytków podjęło prace przy inwentaryzacji zgromadzonych i przez lata skrzętnie przez obdarowującą, przechowywanych i pielęgnowanych: rzeźb artysty, jego rysunków, projektów, zdjęć oraz kolekcjonowanych przez niego obiektów sztuki ludowej.
Pracownia Karola Tchorka
Pracownia, będąca w zasobach lokali użytkowych m.st. Warszawy, powstała na początku lat 50. XX wieku. Jest jedną z najdłużej, nieprzerwanie działających warszawskich pracowni artystycznych.
Przeprowadzona przez artystę, na przełomie lat 40. i 50. ubiegłego wieku, aranżacja pomieszczeń zaowocowała stworzeniem niezwykłej przestrzeni. Przez dziesiątki lat kwitła w niej różnorodna i bogata działalność artystyczna, wzbogacana udziałem kolejnych pokoleń artystów, bezpośrednio związanych z osobą wybitnego warszawskiego rzeźbiarza.
W pracowni przez dziesiątki lat powstawały prace Karola Tchorka, które dziś są tam pieczołowicie przechowywane, wraz ze spuścizną intelektualną jego syna, Mariusza Tchorka, uznanego krytyka sztuki i psychoterapeuty. Po śmierci obu artystów, żona Mariusza Tchorka – Katharine Bentall, powoła Fundację Tchorek-Bentall, która prowadzi w pracowni ożywioną działalność artystyczną i badawczą, skoncentrowaną wokół artystycznych przemian i historii Warszawy.
Dzięki fundacji lokal, uznany został w środowisku artystycznej Warszawy miejscem inspirująco oddziaływującym na odwiedzających je miłośników sztuki. Przytoczone tu aspekty sprawiły, że przestrzeń ta uznana została za Warszawska Historyczną Pracownię Artystyczną.
Co to jest Warszawska Historyczna Pracownia Artystyczna?
To miejsce pracy twórcy i jednocześnie ważne narzędzie w tworzeniu wizerunku. Tak postrzegana przestrzeń, w której powstają prace z pogranicza wielu dziedzin artystycznej wypowiedzi, uznane zostało istotnym elementem tożsamości miasta.
Zdarzało się, że po śmierci artysty, lokale o podobnym charakterze, zagrożone były przekształceniem i zmianą dotychczasowej funkcji, a przechowywane w nich zbiory rozproszeniem. Władze m.st Warszawy zdecydowały o pilnej potrzebie zaradzenia tej sytuacji. W listopadzie 2014 r. powołany został Zespół do spraw Warszawskich Historycznych Pracowni Artystycznych (WHPA).
Podstawowym zadaniem Zespołu jest niedopuszczenie do sytuacji, gdy pozbawiony opieki dotychczasowego najemcy – artysty lub twórcy – lokal zostaje opróżniony, a następnie niemal „automatycznie” włączony do zasobów lokalowych. Zespół ma umożliwić kontynuację umowy najmu przez opiekunów zbiorów, którymi często są członkowie rodziny artysty, uczniowie oraz przez inne osoby, które zgodnie z oczekiwaniami władz miasta, mogłyby prowadzić w tym miejscu własną działalność twórczą, kulturalną lub edukacyjną, w sposób nienaruszający pierwotnego charakteru miejsca.
źródło: https://zabytki.um.warszawa.pl/
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.