Pianokrąg III – Philip Glass – Glassworks
Styl twórczości Philipa Glassa poddawany był wielu dyskusjom, od dekad ma swoich zwolenników i przeciwników. Jedno z czym nie da się dyskutować to rozpoznawalność i oryginalny język muzyczny, który sprawia, że już po kilku taktach jesteśmy w stanie stwierdzić, że to utwór tego amerykańskiego kompozytora, współtwórcy stylu minimal music. Mimo pojawiających się co jakiś czas krytycznych głosów, nie da się zaprzeczyć, że ta muzyka jest ujmująca i hipnotyzująca, a w odpowiedniej dawce obcowanie z nią może sprawiać ogromną przyjemność.
Przekonać się o tym mogli Ci, którzy w listopadowy wieczór w ubiegłym roku zjawili się na koncercie zamykającym festiwal „Słuchy” w warszawskiej Królikarni. W wieczorze, podczas którego Bartek Wąsik wykonał muzykę Philipa Glassa do filmu „Godziny” w wersji na fortepian solo uczestniczyło w ciszy i skupieniu kilkaset osób, a ponad setce słuchaczy nie udało się już na koncert wejść – powodem był brak miejsc. Okoliczności samego wykonania, podczas którego licznie zgromadzona publiczność wypełniła po brzegi Salę Rotundową, również siedząc wokół fortepianu – dosłownie na wyciągnięcie ręki pianisty – udowodniły, jak ważna jest taka bliskość, jak ważna jest taka intymna relacja, która zachodzi pomiędzy wykonawcą a słuchaczem, jak wielki sens ma przekraczanie takiego dystansu, i jak na kilkadziesiąt minut muzyki może zrodzić się wspólnota pomiędzy słuchaczem a muzykiem.
M. in. ta obserwacja stała się też zarzewiem pomysłu Wąsika, by w 2020 roku stworzyć w Królikarni cykl koncertów, który wykreuje więcej takich sytuacji. I na pewno ogromny wpływ na taki odbiór ma specyficzny program, w tym przypadku zawierający utwory Philipa Glassa – które pomimo swojego klasycznego rodowodu nie mają wyłączności tylko na sale filharmonii. Wręcz przeciwnie, one lepiej brzmią i lepiej są odbierane w niezobowiązujących wnętrzach: w galeriach, halach fabrycznych, ulicach, a nawet dworcach kolejowych.
Tym razem Wąsik chce wykonać kompozycje tego amerykańskiego kompozytora, które nie były dotąd w Polsce wykonywane, a które już stały się kanonem muzyki fortepianowej XX wieku, m. in. „Mad Rush”, „Metamorphosis”, „Opening” otwierający kilkuczęściową kompozycję „Glassworks”. Koncert będzie zatem swego rodzaju portretem tego amerykańskiego minimalisty.
16 sierpnia 2020, godz. 18:00
Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego „Królikarnia”
WSTĘP WOLNY
Transmisja online na profilu FINA Wałbrzyska 3/5
na facebooku https://www.facebook.com/finawalbrzyska/
+
Rejestracje koncertów zostaną udostępnione w serwisie Ninateka (ninateka.pl).
Ninateka (ninateka.pl) to serwis prowadzony przez Filmotekę Narodową – Instytut Audiowizualny (FINA), który w otwartym, darmowym dostępie prezentuje bogactwo polskiej kultury audiowizualnej. Na ninateka.pl znajduje się już ponad 8000 wyselekcjonowanych materiałów audiowizualnych, a liczba ta codziennie rośnie. Tylko tu, nieodpłatnie i bez reklam, można oglądać filmy fabularne i dokumentalne czołowych polskich twórców, rejestracje spektakli i koncertów takich zespołów twórców jak: Jan Emil Młynarski, Tęskno, Julia Marcell, Wojciech Bąkowski, Król, Marcin Masecki, a także animacje, słuchowiska i rozmowy z ciekawymi ludźmi.
***
Cykl powstał przy wsparciu finansowym Miasta Stołecznego Warszawa. Organizowany jest przez Stowarzyszenie Kwadrofonik i Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego „Królikarnia” – Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie. Partnerami przedsięwzięcia są Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny oraz Toinen Music.
***
ZAPRASZAMY SERDECZNIE!
—————————————————————–
Pianokrąg is a new series of concerts, whose originator is Bartek Wąsik – one of the leading and most versatile Polish pianists. Wąsik is a musician, arranger, composer, winner of international competitions and non-musical awards, with many artistic accomplishments that continuously attract the attention of audiences and critics. The cycle name leaves a lot of room for interpretation. On the one hand, it refers to the derivative „widnokrąg” (English „horizon”) that exists only in Polish – the line at which the earth’s surface and the sky appear to meet. On the other hand, it creates the idea of participating in a circle, community – in this case gathered around one instrument – the piano. Inspired by Olga Tokarczuk’s Nobel speech, Bartek Wąsik wants to refer to a sensitive narrative, and create a kind of community, which is often missing from large concert halls. Through the narrative – in this case playing a single instrument – the performer is to become a „sensitive narrator.”
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.